Ik ben zo oud dat ik me kan herinneren dat je van een uitkering min of meer rondkwam. Uitkering of niet, als je huur te hoog was voor je inkomen kreeg je huursubsidie, als je kinderen had kreeg je kinderbijslag en voor ziektekosten was je betaalbaar verzekerd bij het ziekenfonds, zonder eigen risico. Zat je erg lang erg laag dan kon je bijzondere bijstand aanvragen voor dure maar noodzakelijke aanschaffen. Dat was het wel zo'n beetje.
Tegenwoordig krijg je een uitkering die standaard te laag is. Om die uitkering aan te vullen moet je toeslagen aanvragen bij de belastingdienst. Onlangs bleek uit een onderzoekje dat deskundigen niet in staat waren om foutloos aan te geven waar de voorgelegde casussen recht op hadden, de belastingdienst heeft iedere maand een andere reden om niet tot uitkering over te gaan en mensen die na jarenlange trouwe dienst bij het UWV aankloppen voor de WW waar ze premie voor betaald hebben krijgen groepsgewijs als eerste vraag voorgelegd of ze wel weten wat ze hun medeburgers kosten, waarna ze van schrik een fout maken in hun aanvraagformulier waarop een inhouding van 3 maanden volgt. Kortom, zonder een prijs in de staatsloterij of een flinke erfenis kom je zo'n periode financieel niet ongeschonden door.
Gelukkig zijn er veel mensen die dat heel erg vinden en zich het lot van deze mensen aantrekken. Ze hebben zich gewend tot de regering met het verzoek een ieniemienie beetje meer belasting te mogen betalen en ook anderszins de zaak een ieniemienie beetje te herschikken zodat er genoeg geld is om iedereen die geen werk heeft te voorzien van een inkomen waarvan een bescheiden mens de kosten van een bescheiden participerende levensstijl kan bekostigen.
Nee natuurlijk. Wie wil er nou meer belasting betalen. Belasting betalen is kut.
Toen was er ineens een Voedselbank. Als een duveltje uit een doosje. De Voedselbank verzamelde eten en gaf dat aan de armen. Tijdelijk, natuurlijk. Men streefde naar een situatie waarin de voedselbank overbodig zou zijn. Maar de hardwerkende burger ontdekte dat geld of eten geven aan een Voedselbank heel anders voelt dan belasting betalen. Goed, voelt dat. En het mooie is dus dat dit goede gevoel te koop is. De hardwerkende burger raakte er een beetje verslaafd aan. Hij ging nog eens denken en hopsakee ping, behalve eten moeten mensen ook kleren hebben. Dus er kwam een Kledingbank. Nu kon je het goede gevoel ook kopen met je ouwe kleren. Dat was zelfs min of meer gratis, want anders gooide je het toch maar weg en je gunt je Lacoste polootje in de kleur van vorig jaar toch een tweede leven.
Sommige dingen kosten gewoon geld. Soms begin je niks met een pak macaroni of een altmodisch colbertje. Stel, iemand heeft een afgrijselijk geval van Post Traumatische Stress Stoornis onder de leden en moet nodig in therapie. Nu wordt hij geconfronteerd met een eigen risico, van honderden euro's, en dat heeft hij niet. Ook daar is iets op gevonden: een bedelsite, www.steungezin.nl. De burgemeester heeft de arme posttraumatisch gestoorde daar een brief over gestuurd, alle mensen die net zo arm zijn als de gestoorde hebben die brief gekregen. Als hij daar nou zijn verhaal doet, anoniem natuurlijk, het is alleen wel leuk als hij iets over zijn hobby's vertelt enzo, en vooral ook wat het met hem zou doen als iemand hem zou helpen, dan raakt iemand misschien wel helemaal tot krokodillentranen toe geroerd en gaat zijn rekening betalen! Blijf geloven want je weet maar nooit!
Een keer heb ik geld gegeven aan de voedselbank. Per ongeluk. Overvallen op een plek waar ik het niet verwachtte. Ik heb er nog steeds een vieze smaak van in mijn mond. Niemand zou moeten bedelen. Niemand zou moeten geven. Als je wil geven, betaal dan je belasting en eis dat iedereen die het nodig heeft daar op een waardige manier van wordt onderhouden. Zoals dat hoort, in een beschaafd land.
