Overleven in de rimboe

Ik moest zonodig een tuin. Daarom verhuisden we 11 jaar geleden van een flat in Utrecht naar een rijtjeshuis in de periferie.

Nu kan ik ik nooit gewoon maar wat doen. Ik verdiep mij. Hoezo, cursus. Voor minder dan een beroepsopleiding kom ik mijn bed niet uit. Zo ben ik inmiddels al gediplomeerd Typiste, Maatschappelijk Werkster, PR-medewerkster en Archivaris, ook spreek en schrijf ik inmiddels Italiaans op het Europese Referentieniveau B2 en dan heb ik nog wat onafgemaakte losse eindjes liggen, zoals propjes Rechten en diverse modulen Culturele Wetenschappen van de Open Universiteit, dus u begrijpt, een tuincursusje is voor mij onbespreekbaar. Ik tuinier uitsluitend Op Niveau.

Een jaar voor de verhuizing stortte ik mij op de beroepsopleiding voor hovenier; deze MBO-titel leek mij onmisbaar om een tuin aan te leggen. Maar er gebeurde iets raars. Ik slaagde met moeite voor het eerste jaar; bijna was ik gezakt voor het onderdeel spitten. Hoe was dat nu mogelijk. Nou, ik kan dus niet in een uur tijd een lap grond van 4x5 meter omspitten; dan weet u dat meteen. Dat komt omdat je dat met je handen moet doen. Maar goed, men schonk mij het spitten, dankzij een zeer vergevingsgezinde 5 slaagde ik net, dus ik werd Aankomend Hovenier.
Omdat we inmiddels het huis hadden gekocht stelde ik het tweede jaar uit. Verhuizen leek mij vermoeiend genoeg.

Het jaar daarop besloot ik om redenen van voortdurende drukte over te stappen naar een schriftelijke opleiding tuinontwerpen van een redelijk gerenommeerd instituut in Londen. We begonnen met een werkstuk Tuingeschiedenis. Ik reisde stad en land af, fotografeerde me suf bij onder andere Het Loo, de tuinen van Mien Ruijs en de privétuin van Piet Oudolf, expliceerde alles nauwgezet, in het Engels uiteraard, terug tot de Perzen; een 9,8 was mijn deel. Toen moest er getekend worden. Ik kan niet tekenen. Tekenen doe je met je handen. Dat is, zo bleek nog maar eens, een probleem voor deze raketgeleerde. Waarom wil je dan tuinontwerper worden zult u vragen, ja hoor eens, dat weet ik ook niet. Hoe dan ook, mijn eerste ZEER EENVOUDIGE tekening met een ZEER SUMMIERE indeling van de gebruiksfuncties in de tuin, zeg maar een vierkant met een paar rondjes erin, leverde een 5 op. Het werd van kwaad tot erger en ik besloot een tekencursus te gaan volgen op het dorp. Bovendien deed ik een acquarelleercursus. Want ik geef zomaar niet op he, doordrammen is my middle name en het is MBO zeg, komkom, dat stop ik in mijn holle kies. De resultaten waren dramatisch. Ik praat er liever niet meer over. De tuincursus heb ik nooit afgemaakt.

Maar er moest wel een tuin achter het huis komen. Het is nogal pijnlijk, dus ik houd het een beetje kort. De eerste tuin bezweek onder het onkruid en onuitgenodigde dieren. Luis en taxuskevers streden om de titel Vernietiger van het Jaar. In de schemering platgetrapte padden en zich achter de koelkast verschansende kikkers joegen mij de stuipen op het lijf. "Je koopt de flora, maar de fauna krijg je er gratis bij" verzuchtte ik mismoedig tegen de buurvrouw. "Misschien had ik beter een cursus dierentemmen kunnen volgen."
Na 8 jaar was de tuin onbegaanbaar. Onkruid groeide tot mijn knieën in de border, in het gazon en in de voegen tussen de stenen van het terras. Ik had de strijd verloren.

Er volgde Plan B. Ik organiseerde een budgettuinman. Hij brak met een legertje leerlingen (voormalige collega's, zeg maar) de hele tuin tot op de grond af, legde nieuwe bestrating met extreem weinig voegen en maakte borders plantklaar. Dat kon ik zelf nog wel. Weg met het gazon; een onderhoudsarme tuin zou het worden.

Ik ben twee zomers verder. De nieuwe heg is dood. De hortensia's zijn de verkeerde en verbloeien poepbruin. De blauwe regen bloeit helemaal niet. Het waterelement ging stuk. En het onkruid groeit tot, enfin. Het is duidelijk. Deze tuin spreekt Italiaans noch Engels, is ongevoelig voor mijn PR-offensieven en trekt zich niets aan van haar plaats in de tuingeschiedenis.

Ik wil een flat. En ik wil nog iets. Ik wil alleen nog maar doen waar ik goed in ben. Die tuin, daar zetten we een pachter in, dan kan die daar kippen, koeien en geiten houden, tis crisis tenslotte, en ik, ik ga een opleiding doen in Wageningen. Theoretische Veehouderij, want MBO is veel te moeilijk. Ik ken mijn grenzen nu, aan mij heb je niks.

Fittie

Ik twitter in kleine kring. Soms steek ik mijn neus buiten de TL. Manmanman, wat je dan hoort, ziet en ruikt. De ene is nog snediger dan de ander in het afzeiken, beledigen en belachelijk maken van de ander dan diezelfde ander. Snedigheid kent geen tijd. En dat moet natuurlijk allemaal niet alleen getweet, maar ook geretweet worden. Omdat het zo snedig is. Vanzelf. En niet alleen van je eigûh, nee, ook van al je vriendjes, en daar weer de vriendjes van, en van de vijand ook natuurlijk, maar dan niet omdattie zo snedig is, maar opdat je kunt laten zien wat hij/zij je aandoet, en hoe stom hij/zij dat formuleert, en hoe ontzettend gelijk jij dus hebt, en hoe superieur jij dus bent, zowel moreel als intellectueel. Blogs worden ook ingezet, daar kun je tweets knippen en plakken, mocht iemand een draadje gemist hebben, en je kunt er uitleggen wat er aan de hand is, hoe het allemaal precies gegaan is, en wie er begonnen is, want dat allemaal uitleggen in 140 tekens, dat lukt natuurlijk niet meer, dat snapt een kind. En het is natuurlijk wel heel belangrijk dat iedereen precies weet hoe het zit, namelijk dat jij gelijk hebt.

En dan heb je nog de bashers. Zo kun je links bashen, dat doet eigenlijk iedereen, zowel rechts als links, dus daar zit je altijd goed mee, met links bashen. Zeker ook als links. Want er is altijd wel een slachtoffer dat niet van jouw richting is, en dus verkeerd links, iemand die net een paar graden minder naar links pist, of veel te parlementair is, wat dan weer niet goed is voor de revolutie, of die vandaag niet doet of zegt wat jij vandaag vindt dattie moet doen. En dan kun je partijen bashen, maar politici is nog veel leuker, dan kun je ze bijvoorbeeld rollade noemen, omdat ze dik zijn, of walvisachtige, of je maakt zijn haar belachelijk, of haar jurk, enfin, de mogelijkheden zijn schier eindeloos. Je kunt ook een aanzetje geven, en als je dan personeel hebt, dan maken die het voor je af, terwijl jij allang weer de revolutie aan het voorbereiden bent, of er springt iemand bij die toevallig langskomt, allemaal dezelfde vraag gaan stellen bijvoorbeeld, dat is ook heel leuk, en als de persoon dan na een paar uur nog geen antwoord heeft gegeven dan schrijf je een blog, dat de persoon geen antwoord wil geven op die-en-die vraag, dat doet de Telegraaf ook tenslotte.

Ik vind het allemaal heel interessant. Ik lees het ook allemaal, en ik denk altijd heel diep na over wie er gelijk heeft, uiteraard, want het vormt mijn mening, en dan weet ik straks in ieder geval ook op wie ik niet moet stemmen, want met een walvisachtige wil je nog niet dood gevonden worden tenslotte, laat staan met iemand wiens haar verkeerd zit.

Fitties tussen links en rechts, daar heb ik het helemaal maar niet over, want daar word je al helemáál kotsmisselijk van, moord en doodslag is het, en ik kan me niet voorstellen waarom iemand het wil lezen. Daar gaat het om erop of eronder, daar worden mensen gespamblockt (regelrecht van Twitter gejaagd dus), gejend, gestalkt, je wil het niet weten.

Enfin. Je ontvolgt je suf, blogs over de polletiek wil je eigenlijk niet meer lezen, want de brij waar je mee geconfronteerd wordt voor je die enkele blog vindt die nog ergens over gaat, die kotshoop dus, daar heb je geen zin meer in, je krijgt integendeel enorme zin om je maar eens irl daadwerkelijk met dingen te gaan bemoeien, sterker nog dat doe je al, best wel veel mensen doen dat zelfs al, irl, want ook al werk je dan mee aan de instandhouding van het systeem, daar sta je dan, het lijkt de echte wereld wel, hij rolt maar door, soms krijg je ergens een millimeter beweging in, en zo werkt dat, want zo is het leven, buiten, en meestal krijg je niet je zin, omdat andere mensen ook een zin hebben.
Maar succes en sterkte allemaal. Ik hoor het wel als jullie eruit zijn. Als dat tenminste de bedoeling is, want meedoen is belangrijker dan iets winnen, geloof ik. Ondertussen hobbel ik nog even door in kleine kring.

Uw ambtenaar staat voor u klaar

Ik dacht kom, ik lees eens een boekje, het betrof in dit geval "Een paradijs waait uit de storm' van Thomas Decreus.
Ik ga het boek hier niet samenvatten, leest u het gerust, het is maar 150 pagina's, ik had het in een paar uur uit, en het is heel aardig om te lezen, het gaat over marktwerking en productiviteit als maat der dingen en het primaat van de economie enzo.
In het boek viel mij iets op. Thomas Decreus voert een paar categorieën mensen op die veelal het verwijt krijgen niet productief te zijn. Werkloze mensen. Immigranten. Mensen die in de sociale of culturele sector werkzaam zijn. Weg ermee, ze verdienen niets, ze kosten alleen maar. Overigens, leuk detail: immigranten kunnen het niet goed doen, want als ze niet werken zijn het klaplopers en als ze wel werken pakken ze onze banen af. Maar dat terzijde.
Wat mij opviel was dat ambtenaren niet onder dit rijtje werden geschaard. Terwijl dat er toch heel veel zijn, en ze helemaal niet productief zijn. Over kosten gesproken. Ik ben er ook zo een. Maar anderzijds, Decreus is een Belg, en misschien kijkt men in België heel anders tegen ambtenaren aan. In dat geval kan ik altijd nog emigreren.
Ik heb er meermaals over getwitterd, over die ambtenaren. De vooroordelen zijn taai, en ik ga een en ander voor u op een rijtje zetten, dat leest misschien wat prettiger.

Vooroordelen

De vooroordelen. De ambtenaar is een specifiek soort niet ondernemend, ja, een uitgesproken lui wezen. Ambtenaren hebben daarbij ook nog een bevoorrechte status. En dan kunnen ze ook nog eens niet ontslagen worden, en als ze al ontslagen worden hebben ze nog recht op wachtgeld ook. Enfin, het gebruikelijke gebral dat in PVV-kringen enorm populair is. Vraagt u zich maar rustig af waarom. Iets met een rechtsstaat. Ik ga er ondertussen iets over zeggen.

Wachtgeld

Om maar met het laatste te beginnen: het wachtgeld voor ambtenaren is in 2002 afgeschaft. Inderdaad, dat is 11 jaar geleden. Ambtenaren krijgen WW met een bovenwettelijke regeling, maar bovenwettelijke regelingen kom je wel in meer sectoren tegen, precies weet ik dat niet, maar bovenwettelijk betekent in feite, dat het elk moment kan worden ingeleverd door de bond, die dol is op wisselgeldje spelen. Voor de bestuurderen (lees: politici) geldt dit niet, dat weet u denk ik wel, zij hebben nog altijd een wachtgeldregeling.

Ontslagbescherming

Niet ontslagen kunnen worden valt ook nog wel tegen (ik citeer hier geheel toevallig uit de rechtspositie van een wat grotere gemeente uit het midden van het land):
Ontslag wegens reorganisatie
Artikel 8:7
1. Ontslag als gevolg van reorganisatie kan aan de ambtenaar worden
verleend wegens:
 a. opheffing van zijn functie;
 b. verandering in de inrichting van de dienst waarbij hij werkzaam
is;
 c. verminderde behoefte aan arbeidskrachten.
2. Ontslag op grond van dit artikel kan ook gedeeltelijk worden verleend.
3. Bij ontslag op grond van het eerste lid worden de bepalingen zoals
bedoeld in de uitvoeringsregeling ‘Sociaal Statuut’ (XXX 15e) in acht
genomen.
4. Bij ontslag op grond van dit artikel wordt een opzegtermijn van drie
maanden in acht genomen.

En dan kunnen ze ook nog willekeurig iets verzinnen tegen u:
Nader te bepalen ontslaggrond
Artikel 8:13
1. Burgemeester en wethouders kunnen bepalen dat een ambtenaar kan
worden ontslagen op een nader te bepalen grond, die niet valt onder
de gronden in vorige artikelen van dit hoofdstuk genoemd.

Bij de betreffende gemeente is onlangs een massaontslag gevallen. Zo'n 10% moet eruit. Gelukkig is er een Sociaal Statuut onderhandeld met de bonden. Staat ook in de Rechtspositie. Zo'n statuut is bij een bedrijf voor zover ik weet meestal bij gelegenheid van een plotselinge ontslaggolf ter plekke in elkaar getimmerd, bij de gemeente in het midden van het land geldt het permanent. U krijgt twee jaar de tijd om iets anders te vinden en men moet u daarbij helpen; daarna is het alsnog "Daar is het gat van de deur". Je vraagt je af waarom de gemeente permanent zo'n statuut nodig heeft, maar soit.

Het opheffen van een functie is niet zo moeilijk. Je reorganiseert en beschrijft de functies opnieuw. Nu ga je creatief te werk en zorgt dat zo min mogelijk mensen 'functievolger' zijn, zodat je lekker je gang kunt gaan. Om maar de kortste weg te bewandelen, iedereen die je eruit wilt hebben krijg je eruit. Ik hoor nog weleens wat, zowel van ambtenaren als van een advocaat, en ja hoor. Details krijgt u niet van mij. Maar misschien verklaart het de populariteit van reorganiseren.

Salaris en emolumenten

Dan het salaris en de emolumenten. Uiteraard doen wij niet aan winstdeling (wij kosten alleen maar), auto's van de zaak zijn zeer zeldzaam, en wij krijgen een keer per jaar een half dagje uit. Mijn salaris op een HBO-baan van 32 uur is ca. € 1800 netto en ik zit bijna aan mijn top. Dit is een deeltijdfunctie ja, wij werken voltijds 36 uur per week, daar is destijds salaris voor ingeleverd, dus ik krijg nu bruto 32/36 van het voltijdssalaris. Daarboven krijg ik vakantiegeld, en een soort van kleine 13e maand. Ik vind het zelf een prachtig salaris, ik kan er prima van leven. Mijn broer, die bij een grote spaarlampenfabriek in het zuiden des lands werkt, ook op HBO-niveau, vindt het een belediging, maar ik vind dat ik leuk werk heb, en ik vind het leuk om u te dienen. Ja, stom, maar zo is het nu eenmaal. U hoort mij zeer beslist niet klagen.

Pensioen

Het pensioen. Wij bouwen pensioen op, maar wij hebben daarbij een nadeel. Stel dat ik op de dag dat ik met pensioen ga (als ik dat ooit meemaak, want niemand van mijn leeftijd weet wanneer dat zal zijn) besluit dat ik onverwijld Nederland verlaat, wat niet ondenkbeeldig is, dan heb ik een apart soort van pech. U mag uw bedrijfspensioen meenemen naar het buitenland, de deur achter u dichttrekken, en u hoort nooit meer iets. Belasting betaalt u ter plekke en u leeft als een vorst, als u het juiste land uitzoekt. Zoniet de ABP-er. Mijn belasting en heffingen worden bij de grens ingehouden en ik krijg een netto salaris overgemaakt. Dat staat in een wet, schijnt. Ik word dus gediscrimineerd omdat ik ambtenaar ben, maar goed, ik houd van dit land, al wil ik het dan misschien wel verlaten, dus ik zal tot mijn laatste zucht meebetalen aan uw wegen, uw dijken, uw ambtenaren en uw politici. Graag gedaan.

Lui

De legendarische luiheid van ambtenaren. Dat valt ook wel tegen. Ik ben zelf enorm lui, maar ik ben kansloos bij een baas die bij de politiek wil scoren met de vruchten van mijn werk, en dat willen ze tegenwoordig allemaal. Kortom als ik in slaap val maken ze mij genadeloos weer wakker, zodat ik mij genoodzaakt zie om de volle 8 uur van mijn werkdag te besteden aan werken.

Ambtenarenstatus

De ambtenarenstatus, ik weet eigenlijk niet eens wat dat is, want zoals hierboven beschreven is een reorganisatie een probaat middel om de boom eens flink uit te schudden, en reorganisatie is tegenwoordig een permanente staat van zijn, maar goed, het schijnt iets bijzonders te zijn, bij gelegenheid, als ik zo doorga, kom ik er vast nog weleens achter wat ik daaraan heb.

Taak

Dan mijn taakopvatting. Ik meen, dat het mijn taak is, desnoods tegen de boven mij gestelden in, om toe te zien dat uw rechten dan toch minstens door mijzelf met respect worden behandeld. Ik heb dan ook weleens een opdracht moeten weigeren omdat ik meende (en ik had daarin gelijk) dat deze niet strookte met de rechten zoals deze in de op mijn taakgebied van toepassing zijnde wet voor u zijn beschreven. Ondanks gesputter van mijn leidinggevende (ja zeg, de wet, de wet...) hield  ik voet bij stuk en won. Ik ben helemaal geen held, dus het huilen stond mij nader dan het lachen.

Flexibilisering

Tot slot. Kijk nog maar eens goed naar uw ambtenaar, want het is een bedreigde diersoort. Steeds meer taken worden uitbesteed. Maar ook als de taak door het overheidsorgaan zelf wordt uitgevoerd wil dat nog niet zeggen dat u een ambtenaar voor u heeft. Meer en meer wordt gewerkt met werknemers via een payrollbedrijf. Flexibilisering van de arbeid, heet dat. Niemand bij ons wordt nog aangenomen als ambtenaar voor een jaar, met een vast contract bij gebleken geschiktheid. Echt helemaal niemand. Nou ja, in de hogere echolons soms. Dus geen rechtspositie, geen rechtspositioneel salaris, geen vast contract. Terwijl de bonden aan de voordeur onderhandelen over de anderhalve man en een paardenkop die straks nog ambtenaar is, stromen aan de achterkant de medewerkers van het tweede garnituur binnen. Kijk hier voor de laatste ontwikkelingen op dit gebied.

Doei

Ik dien u met genoegen. Ik heb daar schik in. Het werk zelf is leuk. Ik hoef geen leaseauto maar rijd heel tevreden rond in mijn Peugeootje van  € 2800. Ik vind dat ik zat verdien. Voor u zit een tevreden mens. Opmerkingen over luie ambtenaren kan ik wel hebben, net zoals werklozen, arbeidsongeschikten, buitenlanders en sociaal cultureel werkers dat blijkbaar maar moeten kunnen hebben. We zijn ook niet allemaal helden, sterker nog, knuppels heb je overal. Maar net zo min als de receptioniste van de ABN AMRO verantwoordelijk is voor het graaibeleid van de leiding ben ik dat voor het overheidsbeleid. Maak die denkfout niet. Het gros van de ambtenaren staat tussen u en dat overheidsbeleid. Wij doen wat wij kunnen. U zult ons nog missen. Doei.

O ja. By the way. Fred Spijkers, was dat niet een ambtenaar?

Wat de staatsbank ABNAMRO betreft kunt u verrekken

Twee teletekstberichtjes vandaag die in hun samenhang een onthutsend beeld opleveren.

Een krachtdadig optreden; applaus en dat verdient een bonus.
Volgende.

Het is duidelijk nietwaar. Of u nu loonslaaf of klant bent, in het grote rondpompen van geld speelt u als kleine jongen geen enkele rol, wat de staatsbank ABNAMRO betreft kunt u stikken, verrekken, verrotten en verteren, met de groeten van de sociaaldemocraat Jeroen Dijsselbloem.

Goede raad is duur

"Gaat u zitten. Ik sta wel."
"Heel vriendelijk, echt, dankuwel. U bent heel aardig."
"Ik ga u iets aanraden. Gaat u eens anders zitten. Meer rechtop. Dat is beter."
"O, dankuwel."
*verzit*
"U zit scheef. Beetje naar links."
*verzit*
"U heeft een probleem met uw zithouding."
"Nou dat valt wel mee hoor. Ik kan er prima mee leven."
"Als u zich niet bewust bent van uw zithouding dan krijgt u een rotreis."
"Sorry, maar als ik te rechtop zit krijg ik rugpijn."
"Dan moet u onverwijld naar een fysiotherapeut."
"Nou, ik heb er nou vier gehad, er is helaas niets aan te doen. Dit is de rug waar ik het mee moet doen."
"Ik kan niet meer met u communiceren."
"Sorry?"
"U doet net of ik u aanval, ofzo."
"Sorry."
*verzit*
"U lijkt mij wel een beetje onzeker. U zegt erg vaak sorry."
"O. Sorry. Mag ik dan alstublieft heel misschien iets zeggen?"
"Liever niet, maar toe dan maar."
"U hangt een beetje op 1 been. Ik denk dat u misschien beter, als u het iets vindt hoor, recht kunt staan."
"Waar bemoeit u zich mee?"
"Neemt u mij niet kwalijk."
"Geen sprake van."

*kucht*
"Ik heb dat zo eens bekeken, maar er is hier naast mij net een plekje vrijgekomen. Zou het niet fijn zijn als u misschien zelf ook even ging zitten? Dat zou misschien prettig zijn."
"..."
"Sorry."
*uitstapt*

STEMWIJZER

U bent een man, u rookt, voor u telt alleen uw eigen mening en u bent communist, socialist of anarchist.

JA
Stemadvies: er is geen partij voor u. U kunt zich melden op Twitter lijst SplinterLinks.

NEE
Ga door>

U wilt geen  nieuwe gastarbeiders maar u bent blij dat Plasterk heel misschien in de grondwet laat noteren dat Nederland een democratische rechtsstaat is en u bent een socialist.



JA
Stemadvies: SP

NEE
Ga door>

Het maakt u allemaal geen fluit uit, zolang er maar geen kilometerheffing komt, de hypotheekrenteaftrek niet wordt afgeschaft en u geen Marokkaanse buren krijgt.



JA
Stemadvies: U kunt overal op stemmen, ongeacht het standpunt, aangezien dit niet in het regeerakkoord zal komen, bijvoorbeeld omdat uw partij niet in de regering komt, en als het wel in het regeerakkoord komt, ingeleverd, herzien of opgeschort zal worden, ja, ook op de SP dus, aangezien deze niet in de regering komt, dus als u het leuk vindt gewoon doen, stemmen, neem de kleur waar u van houdt, of de derde van links.

NEE
U emigreert binnenkort naar België. Zo nee, zie JA.

Overnachten

Vijftien jaar lang leidden man en ik een zwervend bestaan waar het ons vakantieverblijf op Texel betrof. Ik kom er al mijn hele leven, maar man was er nog nooit geweest. In een straal van 3 kilometer zijn we inmiddels toe aan ons zevende gezamenlijke onderdak.

Ons eerste verblijf was, zeg maar, het eenvoudige type stacaravan. Hij kostte nagenoeg niks en was gelegen op het vakantiepark waar ik zowat alle vakanties als puber had doorgebracht. Bovendien zwelg ik daarin, in 'eenvoudig', het geeft die typische authentieke jaren zestig en zeventig Texel-atmosfeer, en man merkt zoiets niet eens op. Niets aan de hand dus, tot ik de eerste nacht door het bed viel. Dat gebeurde toen ik man losliet. Het bleek dat mijn helft van het bed niet bestond. Weliswaar was er een helft van een matras over dit niets gedrapeerd, maar de zwaartekracht nam hier geen genoegen mee en zoog mij naar de vloer.
De volgende ochtend werd ik wakker met kramp in mijn armen van het vastklampen en inspectie bij daglicht leerde dat zich onder het matras een wat ouder divanbed bevond, waarvan mijn helft inderdaad grotendeels niet meer bestond: van het schuim, of wat er dan ook had moeten zitten, was toch zeker wel een vierkante meter geheel in de geschiedenis opgelost. Dat werd mij iets te authentiek. Korte metten als ik met zoiets maak sleepte ik met man de matras het woongedeelte in. Vervolgens zeulden we de divan naar buiten, de regen in, propten de matras weer terug in het slaapgedeelte, dekten deze toe en zeiden tevreden: "Ziezo."
Daarna stelde ik de eigenaar van dit misselijke staaltje ongastvrijheid op de hoogte van mijn ongenoegen en deelde mee dat ik het bed per onmiddellijk verwijderd wenste te zien, daar de situatie niet bevorderlijk was voor het toch al niet florissante uiterlijk van ons verblijf en wij toch niet zouden moeten willen dat iedereen kon zien op wat voor bed wij moesten slapen. Het bed verdween na veel vertoon van de in die tijd ook zeer authentieke Texelse lange tenen van het toneel en de rest van de vakantie sliepen wij heerlijk op een matras op de vloer, want wij waren dertig en wij deden nog niet aan hernia's, uitgelubberde bekkenbanden en vastzittende SI-gewrichten.

Verblijf nummer twee was ook een caravan, op een camping. Deze caravan moest, net als de vorige, na afloop door de gast zelf worden schoongemaakt en dit werd gecontroleerd. U moet zich voorstellen, de gastheer controleert dus of u als gast goed heeft schoongemaakt, maar dit is op Texel heel normaal (mijn eerste vakantie in Portugal, ook met man, was ik dan ook volledig verbijsterd dat hier namens de verhuurder werd schoongemaakt, bijna dagelijks, genant vond ik het, en ik stelde er een eer in om te poetsen en te dweilen voor wij op stap gingen, het werd bijna een erezaak wie er schoon mocht maken, helemaal in de war raakte ik ervan, maar dit terzijde).
Hoe dan ook, op een dag belde ik op om de caravan te reserveren, onze derde keer zou het worden, met dat schoonmaken had ik het eigenlijk wel gehad en het laten schoonmaken tegen extra betaling begon op Texel in zwang te raken, dus ik informeerde beleefd naar de mogelijkheid om de caravan na afloop te laten reinigen. Hola! Impertinente vraag! Daar had de uitbaatster helemaal geen tijd voor en of ik wel wist wat het allemaal inhield, een camping leiden! Als zij nu ook nog caravans schoon moest gaan houden, nee werkelijk, ik vergde het onmogelijke van haar! Dat waren ook voor Texelse begrippen wel uitzonderlijk lange tenen en dus viel het doek over caravan 2.

Daarna volgde een bungalowtje. Van buiten authentiek jaren zestig, maar binnen te mooi. De eigenares had de bungalow zo fraai opgeknapt dat ik mij nauwelijks dorst te verroeren, als gevolg waarvan ik prompt een deur uit mijn hand liet schieten met versplintering ervan tot gevolg, iets wat mij nog nooit was overkomen en ook daarna nooit meer is gebeurd. Ook houd ik er niet van als de badkamer mooier is dan bij mij thuis. De keurig getrimde bleekroze clematis die braaf langs de op de muur getimmerde latjes groeide deed de rest.

Toen kwam ons huidige vakantiepark voor het eerst in beeld. Het ligt 100 meter van het voorhuis van Vita Nova, waar ik als kind logeerde omdat luxe stenen bungalows buiten ons budget vielen. Het piepkleine kabouterhuisje dat we huurden - ooit, herinnerde ik mij, bevond zich onder dit dak de receptie van het park - diende een aantal vakanties als enigszins spartaans maar sfeervol verblijf. Tot er een nieuw bed werd geplaatst, waar we beiden gierende doorzakruggen van kregen want inmiddels waren we geen dertig meer.
Terug naar park één dan nog maar een keer, van het divanbed ja, waar de caravans inmiddels door keurige huisjes waren vervangen. Met witte stenen vloeren. En vloerverwarming. En heel veel buren. Heel dichtbij. Ik maak er verder geen woorden aan vuil. Rillend namen we afscheid.

Voor een weekend ver buiten seizoen zochten we een  budgetoplossing. Nou, die vonden we. Op de mooiste plek van het eiland stond een huis, het kostte ouderwets niks, en authentiek, daar was onze eerste caravan heilig bij. Het was een jaren zestig bungalow - sowieso mijn favoriete type huis - achter het woonhuis van de eigenaren, maar binnen kon je niet meer zien waar je was, zo eivol was het. Elke vierkante centimeter vloer, muur en aanrecht was bezet door een voorwerp, en bij elk voorwerp hing een briefje, zorgvuldig rondom met plakband vastgezet, waarop een instructie met wat wel ermee te doen, wat vooral niet ermee te doen en de reden daarvan. Een en ander in de trant van het briefje van mijn schoonvader dat ik aantrof bij de kraan van de wasbak op zolder toen ik 20 jaar geleden voor het eerst bij mijn schoonouders overnachtte en dat sprak: "Afblijven! Volgt overstroming!" (dat briefje hangt er trouwens nog steeds).
Het voorwerp dat de grootste hilariteit bij ons opwekte en ons bovendien elk kwartier luidruchtig aan zijn bestaan herinnerde was een werkende witte plastic koekoeksklok, een voorwerp waarvan wij tot dan toe niet wisten dat het bestond. Minder humoristisch vonden wij de matrassen van het type binnenvering die naar buiten wil, want inmiddels waren wij ook geen veertig meer.
De schapen die deze mensen naast onze tuin hielden, tenslotte, waren oliedom. Toen wij ons pluchen schaap bij het prikkeldraad zetten draafde de hele kudde erop af om kennis te maken en ik kan dat bewijzen met foto's.

Daarna vonden we dit huisje. Het is een bungalow uit de jaren zestig, op dit heerlijke park waar ook ons eerdere kabouterhuisje staat, waar je geen enkele voorziening hebt, geen disco, geen zwembad, geen fietsverhuur, zelfs het supermarktje is weg - dat lag overigens naast het kabouterhuisje, en de eerste keer dat er geen supermarkt meer was maar een winkel met snuisterijen genaamd Hampi werd ik, ogen nog dichtgeplakt maar wel met zin in verse broodjes, wakker tussen de sjaaltjes, oorbellen en andere troep en zei verbluft "U verkoopt zeker geen brood", want ik kom 's-ochtends moeilijk tot volledig bewustzijn, maar dit terzijde - maar wel een heerlijke grote vrije tuin, met een boom om onder te zitten. Het huisje heeft een gelakt schrootjesplafond, ongestucte bakstenen muren en glazen windschermen, maar ook een wasmachine en een vaatwasser. De vloer bestaat uit geglazuurde bruine tegels en heeft een scheur van voor tot achter, maar daarop staan twee crèmekleurige comfortabele bankjes waarop we naar een platte tv en de heerlijke ingebouwde houtkachel kijken. De lamp boven de eettafel is okergeel en in de halletjes hangen de bekende kunststof bolletjes aan het plafond, maar we slapen zonder woelen in lits-jumeaux. Kortom, het huisje is luxe maar wel met behoud van zeer veel originele details. We zijn er nu voor de vijfde of zesde keer, we hebben er zelfs al een keer de kerstweek doorgebracht, en we beginnen ons allerakeligst te hechten.

Natuurlijk wordt ons paradijsje bedreigd. Het park is lang geleden per bungalow verkocht, elk huisje staat op eigen grond en sinds enkele jaren is het toegestaan om verdiepingen op de huisjes te bouwen. Nu verschijnen her en der meer of minder smaakvolle boerderettes met vloerverwarming die de bungalowtjes, die immers niet meer aan de 'eisen van de tijd' voldoen, vervangen. Groot was dan ook onze schrik toen we vorig jaar hoorden dat 'ons' huisje was verkocht. Stel je voor...  Het is nu van Duitsers, zien wij aan de oprukkende bierglazen in de kast. Ze lijken geen vernietigende plannen te hebben. Het zeil in de slaapkamers is vervangen. Ze hebben zelfs een nieuwe keuken ingebouwd, een fijne keuken. Dankjewel. Ga zo door, en dat we er allemaal nog maar jaren plezier van mogen hebben...

Een echte wildernis beleving

Ik zou niet weten wat ik op Texel moest doen. Echt niet. Gelukkig maar dat Staatsbosbeheer er is. Omdat ik niet weet wat ik op Texel moet doen heeft Staatsbosbeheer elke vierkante centimeter een bestemming gegeven. Zomaar een bospad? Dat kan niet. Ik zou de kluts kwijtraken en een zoutpilaar worden. Of nog erger, misschien zou ik wel iets verzinnen! Misschien zou ik wel zomaar gaan huppelen of hinkelen! Nee, dat zou echt niet kunnen, dus een pad is een ATB-pad, een fietspad, een wandelpad of een ruiterpad opdat ik weet wat er van mij verwacht wordt. Zo'n pad is strijk en zet onderdeel van een route, met een naam uiteraard. Een los naamloos pad is ondenkbaar. Er is ook een natuurpad (u mocht eens vergeten dat u in de natuur was) en een kindernatuurpad, want een kind zomaar een grotemensennatuurpad op sturen, dat kan natuurlijk niet. Al die paden en routes zijn aangegeven met paaltjes. Je struikelt over de paaltjes. Overal.

Een open plek in het bos? Een ongebruikt weiland? Recreatieterrein. Ik weet niet waarom maar mij vergaat bij het bordje Recreatieterrein onmiddellijk iedere lust tot recreëren. Wij doken vroeger gewoon het bos in, zochten een bunker uit om tegenaan te leunen en recreëerden de hele dag tegen de klippen op, maar dat was dan ook wel een ongehoord staaltje eigen initiatief. Tevens gingen wij bij het recreëren zomaar op de grond zitten en er belandde altijd wel iemand in een nest rode bosmieren. Dat komt nu niet meer voor, dankzij de picknickbankjes welke u op ieder Recreatieterrein aantreft. Voor een confrontatie met de rode bosmier mag u nu met de boswachter op excursie.

De duinen op Texel zijn beslist niet zomaar in los verband en door toeval tegen elkaar aangewaaid. Daar zit een gedachte achter. U bent in het Nationaal Park de Duinen van Texel. Spontaan bramen plukken? Ha! Geen sprake van. Langs de paadjes graag. U bent wel in een park hè. Voor de wildplukker is het Bramen Pluk Terrein aangewezen: in optocht naar De Muy of de Bollekamer waar u geheel spontaan zomaar van het paadje af mag Om Bramen Te Plukken (nee, niet voor andere zaken).
De helft van de paden in de duinen is sowieso zes maanden per jaar Verboden Toegang, namelijk als er iets te zien is. Het betreft hier het broedseizoen. Excursies zijn wel mogelijk. De boswachter draagt dan een bord met zich mee waarop staat 'Excursie! Niet schrikken!' en dan kan het geen kwaad. Overigens, aangezien mussen zich bij voorkeur bij terrassen ophouden worden deze binnenkort ook zes maanden per jaar gesloten, evenals de veerboot, waar immer een kudde meeuwen achter hangt. U kunt zich aanmelden als vrijwilliger, er worden nog mensen gezocht om appeltaart te verkruimelen en voor het frietengooien vanaf de boot.

Gisteren las ik iets waardoor ik iedere hoop op verbetering heb opgegeven. Waar heel Texel voor mij vroeger een belevenis en een wildernis was is ook deze functie inmiddels ingedeeld en toegewezen aan een op de TomTom intoetsbare locatie. De Slag achter de Geul is opengezaagd door onze ijverige boswachters opdat u hier een echte Wildernis Beleving mag ondergaan. U mag hier zomaar over omgevallen (omgezaagde?) bomen klimmen! Ik zou maar laarzen aantrekken, want dit is zonder twijfel het enige pad op Texel waar u niet met naaldhakken terecht kunt. O, het staat erbij, zie ik.

Ik denk dat ik nodig een stukje ruiterpad moet befietsen. Overdwars. Ik ga nu meteen. En daarna ga ik in een nest rode bosmieren zitten. Tabé.

Bramen Plukken En Wildernis Beleven

Vakantie

Groeten van Texel

Voutje

ik zoem doelloos in het rond
en ik speel weer met mijn tenen
of er nooit een lief bestond

ach, hij deed heus wel zijn best
goddank is hij nu verdwenen
errare humanum est

Vergeten

ik vergeet aan een stuk door
waar de sleutels zijn, mijn bril
en wat ik ook weer doen ging boven
't is gewoon niet te geloven
dat het maar niet slijten wil
hingen daar maar sluiers voor

Zolang ik niet beweeg

hoeveel groter kan een gat zijn
hoeveel mes kan er nog bij
als ik nou maar stil blijf zitten
voel ik er geen barst van schatje, hoegenaamd niet
wat dacht jij