Fittie

Ik twitter in kleine kring. Soms steek ik mijn neus buiten de TL. Manmanman, wat je dan hoort, ziet en ruikt. De ene is nog snediger dan de ander in het afzeiken, beledigen en belachelijk maken van de ander dan diezelfde ander. Snedigheid kent geen tijd. En dat moet natuurlijk allemaal niet alleen getweet, maar ook geretweet worden. Omdat het zo snedig is. Vanzelf. En niet alleen van je eigûh, nee, ook van al je vriendjes, en daar weer de vriendjes van, en van de vijand ook natuurlijk, maar dan niet omdattie zo snedig is, maar opdat je kunt laten zien wat hij/zij je aandoet, en hoe stom hij/zij dat formuleert, en hoe ontzettend gelijk jij dus hebt, en hoe superieur jij dus bent, zowel moreel als intellectueel. Blogs worden ook ingezet, daar kun je tweets knippen en plakken, mocht iemand een draadje gemist hebben, en je kunt er uitleggen wat er aan de hand is, hoe het allemaal precies gegaan is, en wie er begonnen is, want dat allemaal uitleggen in 140 tekens, dat lukt natuurlijk niet meer, dat snapt een kind. En het is natuurlijk wel heel belangrijk dat iedereen precies weet hoe het zit, namelijk dat jij gelijk hebt.

En dan heb je nog de bashers. Zo kun je links bashen, dat doet eigenlijk iedereen, zowel rechts als links, dus daar zit je altijd goed mee, met links bashen. Zeker ook als links. Want er is altijd wel een slachtoffer dat niet van jouw richting is, en dus verkeerd links, iemand die net een paar graden minder naar links pist, of veel te parlementair is, wat dan weer niet goed is voor de revolutie, of die vandaag niet doet of zegt wat jij vandaag vindt dattie moet doen. En dan kun je partijen bashen, maar politici is nog veel leuker, dan kun je ze bijvoorbeeld rollade noemen, omdat ze dik zijn, of walvisachtige, of je maakt zijn haar belachelijk, of haar jurk, enfin, de mogelijkheden zijn schier eindeloos. Je kunt ook een aanzetje geven, en als je dan personeel hebt, dan maken die het voor je af, terwijl jij allang weer de revolutie aan het voorbereiden bent, of er springt iemand bij die toevallig langskomt, allemaal dezelfde vraag gaan stellen bijvoorbeeld, dat is ook heel leuk, en als de persoon dan na een paar uur nog geen antwoord heeft gegeven dan schrijf je een blog, dat de persoon geen antwoord wil geven op die-en-die vraag, dat doet de Telegraaf ook tenslotte.

Ik vind het allemaal heel interessant. Ik lees het ook allemaal, en ik denk altijd heel diep na over wie er gelijk heeft, uiteraard, want het vormt mijn mening, en dan weet ik straks in ieder geval ook op wie ik niet moet stemmen, want met een walvisachtige wil je nog niet dood gevonden worden tenslotte, laat staan met iemand wiens haar verkeerd zit.

Fitties tussen links en rechts, daar heb ik het helemaal maar niet over, want daar word je al helemáál kotsmisselijk van, moord en doodslag is het, en ik kan me niet voorstellen waarom iemand het wil lezen. Daar gaat het om erop of eronder, daar worden mensen gespamblockt (regelrecht van Twitter gejaagd dus), gejend, gestalkt, je wil het niet weten.

Enfin. Je ontvolgt je suf, blogs over de polletiek wil je eigenlijk niet meer lezen, want de brij waar je mee geconfronteerd wordt voor je die enkele blog vindt die nog ergens over gaat, die kotshoop dus, daar heb je geen zin meer in, je krijgt integendeel enorme zin om je maar eens irl daadwerkelijk met dingen te gaan bemoeien, sterker nog dat doe je al, best wel veel mensen doen dat zelfs al, irl, want ook al werk je dan mee aan de instandhouding van het systeem, daar sta je dan, het lijkt de echte wereld wel, hij rolt maar door, soms krijg je ergens een millimeter beweging in, en zo werkt dat, want zo is het leven, buiten, en meestal krijg je niet je zin, omdat andere mensen ook een zin hebben.
Maar succes en sterkte allemaal. Ik hoor het wel als jullie eruit zijn. Als dat tenminste de bedoeling is, want meedoen is belangrijker dan iets winnen, geloof ik. Ondertussen hobbel ik nog even door in kleine kring.