Pagina's

vrijdag 28 oktober 2016

Wasrek

Ik ga afscheid nemen van een wasrek. Daar heb ik moeite mee want ik heb het wasrek al erg lang. Het is uitgevoerd in bruin en beige, dan heeft u een beetje een indicatie. Het is een goed wasrek. Het wasrek was er al voor de man erbij kwam en we hebben samen in drie huizen gewoond. Officieel heet het wasrek een droogtoren maar dat is net zoiets als 'meneer' zeggen tegen de buurman en zo gaan het wasrek en ik niet met elkaar om.

Drie weken geleden deed de automatisering van het droogproces zijn intrede in het huisgezin. "Nu kan dat wasrek er wel uit." zei de man. Ik trok bleek weg en mompelde iets met 'altijd handig'.

Maar vorige week schoof ik het weer opzij en er viel mij iets op. De plastic bekleding van de droogdraden gaat kapot. Dat had ik nooit eerder gezien. Eronder zit iets zwartigs. Verder liet een jaar of vijf geleden een las van de dragende constructie los. Een half jaar geleden volgde een tweede las, sindsdien lijkt het of het wasrek een beetje dronken is. Een van de draaiwieltjes draait inmiddels ook niet meer. Het wasrek mankeert kortom vanalles.

Ter verdediging wil ik opmerken dat het wasrek een goed wasrek is. Dit in tegenstelling tot de tweede (reserve-)droogtoren die nooit een plaats in mijn hart heeft weten te veroveren. De tweede droogtoren is net niet hoog genoeg, zodat de kleren die je ophangt juist tegen de knijpers eronder aankomen. Ter compensatie is hij iets breder maar hij is net té breed en ik moet mij er altijd langs wurmen. De lijnen zijn niet strak en stevig maar buigen door, dat hindert mij. De plastic bekleding ging, ondanks dat de toren nauwelijks is gebruikt, al jaren geleden vanzelf kapot. Tot slot is de droogtoren korenblauw en dat vind ik opschepperig voor een verder matig presterende toren. Ik houd van doelmatigheid, meer nog dan van schoonheid. Een volmaakt doelmatig voorwerp heeft persoonlijkheid. Een volmaakt doelmatig voorwerp bezit een ziel. Een voorwerp dat zonder haperingen doet waar het voor gemaakt is, daarbij niet te veel lawaai maakt en wijkt als ik er langs moet is wat mij betreft een lang leven beschoren, en een stukje van mijn hart.

Desalniettemin is vanmorgen het volgende rationele besluit genomen: het drieëndertigjarige wasrek gaat eruit, de korenblauwe droogtoren blijft nog een poosje. Want die staat nog, en het is maar voor reserve. Misschien komen de droogtoren en ik nader tot elkaar, als het wasrek er niet meer is. Ik zal de man vragen om ons adres op de lijst van de grofvuilroute te laten zetten.
Misschien gooi ik dat korenblauwe kreng er wel achteraan ook.