Vest

Ik ben mijn vest kwijt. Het is geen oud vest. Het is halfnieuw. Het zat net lekker, maar het is nog niet versleten.

Het kon het vest niks schelen hoe ik eruitzag. Het zat nog net zo lekker als ik tien kilo was aangekomen. Het vest trok zich een beetje vast als ik verdrietig was. Het vest was een laagje troost tussen mij en de rest van de wereld.

En nu hangt het vest over de stoel alsof ik niet besta. Ik moet iets verkeerd gedaan hebben. Misschien wil het vest af en toe gestreken worden. Misschien houdt het er niet van om gewassen te worden. Misschien wil het vest alle dagen gedragen worden of juist niet zo vaak. Ik weet het niet, want het vest zwijgt in alle talen.

Het vest hangt daar, en of ik het nu aantrek of niet, of ik het nu was op 30 graden of 40 graden of dat ik het een maand helemaal niet was, het vest reageert nergens op. Het sprookje is voorbij, het vest is een willekeurig vest geworden, een kennis, een bekende, en het kan net zo goed in de kast, bij de andere kennissen. Ik denk dat het vest gewoon niet meer van mij houdt, en daar doe je niks aan.