Vol verwachting klopt mijn hart

Ik kan geen afscheid nemen.
Het afscheid van mijn oma was mijn eerste grote afscheid. Ik was 18. Ze was midden in de nacht van de trap gevallen bij mijn tante, en toen was ze dood.
Ik keek naar mijn oma, die opgebaard lag, ik keek naar het korstje op haar voorhoofd, ik dacht: "Dat wordt nu nooit meer beter" en ik huilde de ogen uit mijn hoofd.
Toen ging mijn tante dood. Ik zat op het kerkhof samen met haar jongste zus, die ook geen afscheid kan nemen, in de kapel te wachten terwijl de rest van de familie haar begroef. "Nu gaan we nooit meer op zondag naar Tante Annie", dacht ik, en we huilden.
Daarna ging mijn held JL. Doodvermoord. Ik huilde, om de muziek die met hem doodging en die we nooit zouden horen.
Mijn grote liefde verloor ik en passant, zonder sterven, en ik huilde om de gesprekken die we niet zouden voeren en de seks die we niet zouden hebben. Toen vertrok mijn beste vriend op stel en sprong uit de stad waar hij gek van werd en  ging mijn beste vriendin dood, en ik huilde om gedachten die nooit met mij gedeeld zouden worden.

Van mijn geboorteplaatsgenoten, mijn middelbareschoolvriendinnen, mijn studiegenoten - die net als ik niet wisten hoe snel ze de godvergeten provincieplaats moesten verlaten waar onze HBO-instelling was gevestigd - overal heb ik afscheid van genomen. En ik kan het helemaal niet.
En nee, ik leef niet in het verleden. Ik leef in de toekomst. Vol verwachting klopt mijn hart van wat komen gaat. Daar zit het probleem. Ik geniet van jullie allemaal, en ik wil meer. Morgen, overmorgen en al de dagen van mijn leven. Maar jullie verhuizen, gaan dood, en heel soms maken jullie ruzie met mij en gooien de deur naar later dicht.

Toekomsten die nooit bestonden, behalve in mijn hoofd. Wat doe je daarmee? Is daar een tehuis voor? Ik geloof dat ik er afscheid van wil nemen, maar ik kan ze niet in de steek laten.