Schoon Schip II

Schoon Schip II 

Waarin verslag wordt gedaan van de rampen die zich voltrokken vanaf het tiende jaar.

Mijn moeder had een toilettafel die voor een meisje van 10 een walhalla van heerlijkheden en bijzonderheden was. Er lagen sieraden in, er stonden flesjes op met de heerlijkste geuren, er stond een foto uit het jaar dat mijn moeder knap was van haar beste kant, kortom, het was een droomwereld.

Op een dag, toen mijn ouders het huis voor korte tijd hadden verlaten, toog ik naar de slaapkamer, om mij te verlustigen aan al die schitterende grotemensendingen. Ik greep een flesje eau de cologne en deed het open. Ik pakte een zakdoekje. Ik goot wat eau de cologne op het zakdoekje maar ik schoot uit. Nadat ik de eau de cologne had opgedweild moest ik constateren dat het flesje nu opvallend veel minder inhoud had. Dat zou mijn moeder beslist niet ontgaan. Maar daar wist ik een list op: de eau de cologne geurde zo sterk, het zou zeker niet opvallen wanneer ik hem verdunde met een beetje water, tot het niveau dat ik mij herinnerde. Zeer in mijn nopjes met deze slimme oplossing toog ik met het flesje naar de badkamer, hield het onder de kraan en draaide deze open. Toen gebeurde er iets verschrikkelijks. De eau de cologne werd melkwit en geheel ondoorzichtig. Ik herkende het verschijnsel 25 jaar later, toen ik in Nice mijn eerste Ricard met water en ijs dronk. Ik zakte door de grond. Ik zette het flesje terug op de toilettafel en wat er gebeurd is daarna, ik weet het niet meer. Maar ook dit overleefde ik.

Texel. Onze familie kwam er graag en in principe elk jaar. Veel Texelaars verhuurden de helft van hun huis in de zomer aan vakantiegangers en wij verbleven een aantal malen in het voorhuis van Vita Nova, aan het Gerritslanderdijkje. Het volgende voorval maakte een einde aan ons jaarlijkse verblijf op deze idyllische plek.
De dochter in Vita Nova was ongeveer even oud als ik. Dat was leuk voor mij natuurlijk. Ze ging vaak met ons mee naar het strand en we speelden samen rond en in het huis. We haalden een beetje kattekwaad uit, dronken ranja en klierden ons dan weer op gemoedelijke wijze de zomerdag door. Op een dag sloot ik haar op in de schuur. Ze wilde eruit, maar dat deed ik natuurlijk niet. Niet meteen, althans. Ik wilde net de sleutel omdraaien toen ze riep: "Ik kan er lekker toch wel uit hoor! Ik klim gewoon door het raam." En ik geloofde dat, zoals ik nog steeds altijd alles geloof. Ik draaide me om, liep weg en ging achteloos iets anders doen.
Het schijnt nog even geduurd te hebben voor haar moeder doorhad wat er aan de hand was en haar uit haar benarde positie kon bevrijden. Die kwam vervolgens verhaal halen bij mijn moeder. Daarna was de verhouding zo bekoeld dat wij voor het volgende jaar naar een ander onderkomen om moesten zien.
Dit speelde zich meer dan 40 jaar geleden af. Tegenwoordig verblijf ik regelmatig op een bungalowpark aan hetzelfde Gerritslanderdijkje. De ingang is ongeveer 100 meter verwijderd van de voortuin van Vita Nova. Ik kom tijdens zo'n verblijf meerdere malen per dag langs het huis. En iedere keer denk ik: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

De laatste overtreding die ik me herinner is van toen ik een jaar of 14 was. Mijn moeder had een kort glad donkerbruin bontjasje. Dit jasje leek sprekend op het jasje dat John Lennon droeg tijdens de Let it be sessies op het dak van de studio in Abbey Road. Mijn moeders jasje was voor mij het meest begerenswaardige kledingstuk op de hele wereld, op een echte Levi's spijkerbroek na.

Op een zondag, toen mijn ouders ergens op bezoek gingen en ik niet mee wilde (o, heerlijke zondagmiddagen op mijn eentje) besloot ik bij het uitlaten van de hond het jasje aan te trekken. Het betrof slechts een blokje om, maar voor één keer zou ik helemaal de blits maken in onze nieuwbouwwijk. Ik besloot om achterlangs te lopen, door de dierenweide. Daar ging ik dan, weliswaar niet met een Levi's maar dan toch een Lois spijkerbroek, afgesleten gympen en het überhippe jasje, versierd met precies het goede sjaaltje.

Toen gebeurde het. Onze hond zag een stukje verderop een hond lopen die hem interesseerde. Hij zag niet wat er voor zijn ogen lag, namelijk een sloot. De sloot was volledig bedekt met gifgroen kroos. Wat onze hond betrof ging het vermoedelijk om een nieuw soort gras, hij wandelde dus gewoon door en zakte als een baksteentje het water in. Daarbij raakte hij nogal in paniek en ik moest hem uit de sloot trekken. Dat ging goed. Eenmaal op het droge echter nam hij een bepaalde houding aan, ik zou haast zeggen, hij nam een soort aanloopje in de lendenen, en elke hondenbezitter weet wat er nu komt. Ik dook nog weg, maar het was te laat. De hond schudde zich uit, het kroos vloog door de lucht, en mijn moeders bontjasje zat van kraag tot zoom onder de natte groene derrie. De troep zat overal tussen de bontharen en bleek onmogelijk te verwijderen. Misschien als alles was opgedroogd, maar dan zouden mijn ouders allang thuis zijn. Deze keer heb ik het maar gewoon opgebiecht, en toen het jasje droog was konden we het kroos er zo uit schudden. Een paar jaar later mocht ik het hebben (ik ben inderdaad zo oud dat een versleten bontjasje niet fout, maar hip was).

Naschrift

Ik ben blij dat ik alles verteld heb. Ik heb namelijk geen enkele herinnering aan straf. Wij maakten gewoon vanaf het begin ruzie alsof we allemaal volwassen waren, dus het was ook van meet af aan duidelijk dat zoiets kinderachtigs als straf niet door de commissie zou komen. Wel moest ik vaak naar mijn kamer, maar ik was dat dan toch al net van plan.

Enfin, u weet nu alles, mochten er nog maatregelen genomen worden dan hoor ik het graag.