Vakantieverhaal

"Ik maak hem vrijdag schoon. Dan wil ik, dat jij hem vrijdagavond al inpakt."
"Maria ik heb al honderd keer gezegd dat ik die caravan níet vrijdagavond inpak. Ik laat géén caravan buiten staan met mijn hele hebben en houden erin."
"Jozef, jij doet wat ik zeg. Jij pákt die cáravan vríjdagávond in."
"Ik sta zaterdag om zes uur op, en dan-pak-ik-die-caravan-in."
"Jij staat helemaal niet om zes uur op en pakt-die-caravan-in."
"O nee?"
"Nee, want dat doe jij nooit Jozef. Jij zégt dat wel, maar jij dóet dat niet. Jij laat mij alles doen, en dan ga jij koffie zitten drinken. Dat ik nog afwas heb ook. D'r bij."
"Nou dan gaan we niet."
"Hoe bedoel je?"
"Dan gaan we niet. Voor mij hoeft het al niet meer."
"Nou, voor mij ook niet. Dat kan ik je wel zeggen. Voor mij ook niet. Ik ging netzolief naar een huisje. Op Texel."
"Maar Maria. Jij wou een caravan."
"Hoe kom je dáár nou bij. Jíj wou een caravan."
"Ik? Ik heb nooit een caravan gewild. Mijn hele leven niet."
"Jij ja. Lieg er maar om. Jij wou die caravan. Van het geld van mijn moeder ook nog."
"Jij wou die caravan. Jij. Jij zei Jozef, waarom kopen we geen caravan."
"Ja. Ja. Ik wou die caravan. Maar niet voor m'n eigen. Nee. Want zo ben ik niet. Ik niet. Voor Piet wou ik die. Ja. Dat dat jong ook eens wat ziet van de wereld. Want dat vindt die jongen leuk."

Mijn broer Piet lag al in bed. Ik heb het nog eens nagevraagd, later, maar hij heeft nooit om een caravan gevraagd. Zéker weten.